ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ ΣΕ ΑΘΛΗΤΕΣ

Χαμηλός πόνος στη μέση σε νεαρούς αθλητές είναι ένα συχνό φαινόμενο και θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Προέρχεται συνήθως από τραυματισμό του κορμού και απαιτεί άμεση διάγνωση και κατάλληλη θεραπευτική αντιμετώπιση.

Διεξήχθη έρευνα στο Medline από το 1996 έως το Μάιο του 2008, με θέμα: «οσφυαλγία στα παιδιά » και « χαμηλός πόνος στην πλάτη σε αθλητές». Χρησιμοποιήθηκαν επίσης παλαιότερες έρευνες τραυματισμών σε νεαρούς αθλητές και παιδιά.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Ο χαμηλός πόνος στην πλάτη σχετίζεται με αθλήματα που περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενες κινήσεις έκτασης, κάμψης και περιστροφής, όπως η γυμναστική, ο χορός, και το ποδόσφαιρο. Ο τραυματισμός μπορεί να είναι είτε οξύς είτε από σύνδρομο υπέρχρησης αν και πιο συχνοί είναι οι τραυματισμοί από υπέρχρηση. Η παρουσία οσφυαλγίας σε νεαρούς αθλητές αυξάνει την πιθανότητα τραυματισμού της σπονδυλικής στήλης με τη μορφή Σπονδυλόλυσης ή άλλων κακώσεων των οπισθίων δομών της σπονδυλικής στήλης. Οι δισκοπάθειες είναι λιγότερο συχνές. Οι απλές μυικές καταπονήσεις είναι ακόμα πιο σπάνιες σε αυτό τον πληθυσμό και θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στη διάγνωση εξ αποκλεισμού και μόνο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Νεαροί αθλητές που εμφανίζουν χαμηλή οσφυαλγία είναι πολύ πιθανό να πάσχουν από τραυματισμό της σπονδυλικής στήλης και ως εκ τούτου θα πρέπει να ελέγχονται λεπτομερώς. Η μυϊκή καταπόνηση θα πρέπει να τίθεται ως διάγνωση μόνο εξ αποκλεισμού. Η θεραπεία θα πρέπει να έχει ως στόχο τη βελτίωση της ελαστικότητας και των μυϊκών ανισορροπιών. Η αποφυγή των τραυματισμών μπορεί να γίνει με την αναγνώριση και την αντιμετώπιση των παραγόντων κινδύνου. Η επιστροφή στον αθλητισμό θα πρέπει να πραγματοποιηθεί σταδιακά, όταν ο πόνος έχει υποχωρήσει και ο αθλητής έχει ανακτήσει πλήρως τη μυϊκή του ισχύ.

Ο χαμηλός πόνος στην πλάτη υπολογίζεται ότι εμφανίζεται στο 10 % έως 15 % των νεαρών αθλητών, αλλά το ποσοστό μπορεί να είναι υψηλότερο σε ορισμένα αθλήματα. Μελέτες δείχνουν ότι άλγος στη ράχη εμφανίζουν συχνότερα ποδοσφαιριστές ( 27 % ), αθλητές καλλιτεχνικού περιεχομένου ( 50 % ), και αθλητές ρυθμικής γυμναστικής ( 86 % ).

Τα χαρακτηριστικά της οσφυαλγίας των νεαρών αθλητών είναι πολύ διαφορετικά από αυτά των ενηλίκων. Οι ενδαρθρικές κακώσεις είναι πιο συχνές και εμφανίζονται σε ποσοστό έως 47 % στους νέους αθλητές. Τραυματισμοί σχετιζόμενοι με τους μεσοσπονδύλιους δίσκους είναι σχετικά σπάνιοι σε παιδιά. Μόνο το 11 % των παιδιών πάσχουν από δισκοπάθειες ενώ στους ενήλικες το ποσοστό ανέρχεται στο 48 %. Ιδιοπαθής οσφυαλγία είναι επίσης λιγότερο συχνή σε νεαρούς αθλητές. Οι γιατροί που αποδίδουν την οσφυαλγία σε νεαρούς αθλητές σε απλές μυικές κακώσεις χωρίς διερεύνηση, διατρέχουν τον κίνδυνο να καθυστερήσει η διάγνωση και η κατάλληλη θεραπεία των πιο σοβαρών τραυματισμών, όπως η Σπονδυλόλυση ή η Σπονδυλολίσθηση.

Οι τραυματισμοί στην κατώτερη μοίρα της σπονδυλικής στήλης μπορεί να προκύψουν είτε από οξύ τραυματισμό ή από επαναλαμβανόμενους μικροτραυματισμούς (σύνδρομο κατάχρησης), με τους τραυματισμούς από κατάχρηση να είναι οι πιο συχνοί. Αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο ή το ράγκμπι ευθύνονται συχνότερα για οξείς τραυματισμούς λόγω υψηλής ενέργειας. Αθλήματα που περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενες κάμψεις, εκτάσεις και περιστροφές όπως η γυμναστική, το καλλιτεχνικό πατινάζ και ο χορός, μπορεί να οδηγήσουν σε τραυματισμούς από κατάχρηση. Είναι πολύ σημαντικό να λαμβάνονται υπόψη κι άλλα πιο σπάνια αίτια οσφυαλγίας, όπως οι λοιμώξεις, οι όγκοι, ή οι φλεγμονώδεις καταστάσεις.

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ:

Η κλινική εξέταση ενός νεαρού αθλητή με άλγος στην οσφύ θα πρέπει να περιλαμβάνει την παρατήρηση της βάδισης και της στάσης του σώματος του αθλητή, αξιολογώντας οποιαδήποτε αταξία, ανταλγική βάδιση, χωλότητα, ή βάδιση Trendelenburg. Κατά την εξέταση της ράχης οι ώμοι θα πρέπει να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο όπως και η λεκάνη, ενώ οι οστικές δομές και οι δομές των μαλακών μορίων πρέπει να είναι συμμετρικές και από τις δύο πλευρές της μέσης γραμμής. Θα πρέπει να αξιολογούνται τυχόν ανωμαλίες όπως αιμαγγειώματα, δερματικές κηλίδες τύπου café - au - lait, τριχοφυΐα ή πτυχώσεις του δέρματος που μπορεί να υποδεικνύουν παθολογία του σπονδυλικού σωλήνα. Ανωμαλίες της σπονδυλικής στήλης, όπως σκολίωση, κύφωση ή λόρδωση πρέπει επίσης να εξετάζονται.

To εύρος της κίνησης της σπονδυλικής στήλης θα πρέπει να αξιολογείται σε κάμψη, έκταση, περιστροφή και πλάγια κάμψη. Οι αθλητές θα πρέπει να είναι σε θέση να σκύβουν προς τα εμπρός ώστε να αγγίξουν τα δάχτυλα των ποδιών τους, χωρίς να λυγίζουν τα γόνατά τους. Υπερέκταση του ενός κάτω άκρου μπορεί να διεξαχθεί για να ανιχνευθεί τραυματισμός των οπισθίων δομών της σπονδυλικής στήλης. Πόνο κατά την κάμψη υποδηλώνει κάκωση των προσθίων στοιχείων της σπονδυλικής στήλης ή μυϊκή θλάση / σπασμός. Πόνος στην έκταση υποδηλώνει κάκωση των οπισθίων δομών ή της ιερολαγόνιας άρθρωσης.

• Ειδικοί Τραυματισμοί Σπονδυλόλυση

  Αθλήματα που περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενες κινήσεις έκτασης και περιστροφής της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, όπως ο χορός, το καλλιτεχνικό πατινάζ και η γυμναστική αυξάνουν τον κίνδυνο τραυματισμού των οπισθίων δομών της σπονδυλικής στήλης. Η σπονδυλόλυση είναι ο τραυματισμός του σπονδυλικού τόξου και οφείλεται σε κατάγματα καταπονήσεως που προκαλούνται από επαναλαμβανόμενη έκταση και στροφή της σπονδυλικής στήλης. Μια μελέτη έδειξε ότι το 47 % των νεαρών αθλητών με οσφυαλγία πάσχει από σπονδυλόλυση. Συχνότερα προσβάλλεται ο 5ος οσφυϊκός σπόνδυλος. Αμφοτερόπλευρη σπονδυλόλυση στο ίδιο επίπεδο μπορεί να οδηγήσει σε σπονδυλολίσθηση δηλ. μετατόπιση προς τα εμπρός του υπερκείμενου τμήματος της σπονδυλικής στήλης επί του υποκειμένου. Η σπονδυλολίσθηση σταδιοποιείται ανάλογα με το ποσοστό της ολίσθησης: Βαθμού I σε ολίσθηση μεταξύ 0% και 25 %. Βαθμού ΙΙ σε ολίσθηση από 25 % έως 50 %. Βαθμού III σε ολίσθηση από 50 % έως 75 % και βαθμού IV ολίσθηση > 75 %.

  

  Η σπονδυλόλυση σε αθλητές εμφανίζεται τυπικά με ύπουλη έναρξη άλγους στην κατώτερη οσφύ. Συχνά συνυπάρχει μια σχετική μείωση της ευκαμψίας. Ο αθλητής μπορεί να παραπονείται για πόνο με αντανάκλαση κατά το τρέξιμο και τα άλματα. Περιστασιακά μπορεί να υπάρχει επέκταση του πόνου, αιμωδία και αδυναμία. Αυτά τα συμπτώματα μπορεί να κάνουν τη διάγνωση πιο δύσκολη γιατί εμφανίζονται και στις δισκοπάθειες. Κατά την εξέταση μπορεί να υπάρχουν λόρδωση και αμφοτερόπλευρος παρασπονδυλικός μυϊκός σπασμός. Ο πόνος επιδεινώνεται με την έκταση της σπονδυλικής στήλης.

  Χαμηλός πόνος στην πλάτη σε νεαρό αθλητή που επιμένει για περισσότερο από 3 εβδομάδες θα πρέπει να διερευνηθεί. Αρχικά θα πρέπει να γίνουν απλές ακτινογραφίες. Η προσθιοπίσθια λήψη μπορεί να αναδείξει ανατομικές παραλλαγές ή αναπτυξιακές ανωμαλίες, όπως οι μεταβατικοί σπόνδυλοι ή δισχιδής ράχη, η οποία παρατηρείται πιο συχνά σε ασθενείς με σπονδυλόλυση. Η πλάγια λήψη μπορεί να αναδείξει σπονδυλολίσθηση ή λυτική βλάβη. Οι λοξές ακτινογραφίες είναι χαρακτηριστικές με έλλειμμα στο πέταλο θα που είναι γνωστό σαν «κολάρο του σκύλου».

  

  Οι απλές ακτινογραφίες θα πρέπει να ακολουθούνται από σπινθηρογράφημα οστών (SPECT) το οποίο δείχνει αυξημένη πρόσληψη στις περιοχές παραγωγής οστού, πάνω δηλ στην προηγηθείσα λυτική βλάβη. Η αξονική τομογραφία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να επιβεβαιώσει την παρουσία κατάγματος καταπόνησης του σπονδυλικού τόξου καθώς και για την παρακολούθηση της διαδικασίας επούλωσης. Η χρήση μαγνητικής τομογραφίας(MRI) θα ήταν προτιμότερη λόγω της έλλειψης ιονίζουσας ακτινοβολίας. Ωστόσο η MRI δεν είναι τόσο ευαίσθητη για την ανίχνευση σπονδυλόλυσης όπως είναι το σπινθηρογράφημα οστών. Η αποκατάσταση της σπονδυλόλυσης περιλαμβάνει την τροποποίηση της συνηθισμένης δραστηριότητας. Οι δραστηριότητες που προκαλούν πόνο θα πρέπει να αποφεύγονται, ιδιαίτερα οι κινήσεις έκτασης. Ένα πρόγραμμα άσκησης που να περιλαμβάνει την ενίσχυση των κοιλιακών μυών, διατάσεις των οπισθίων μηριαίων και των καμπτήρων του ισχίου και αντιλορδωτικές ασκήσεις για την οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, είναι απαραίτητο είτε στο σπίτι είτε υπό την επίβλεψη ενός φυσιοθεραπευτή. Μόλις ο αθλητής σταματήσει να πονά η δραστηριότητα μπορεί να αυξηθεί σταδιακά. Αν χρησιμοποιείται αντιστήριξη, συνεχίζεται η χρήση της έως ότου ο αθλητής μπορεί επέλθει σε πλήρη δραστηριότητα χωρίς πόνο και στη συνέχεια το στήριγμα αφαιρείται σταδιακά. Ένας ασθενής που μπορεί να επαναλάβει τις δραστηριότητες που έκανε πριν χωρίς καθόλου πόνο και χωρίς στήριξη θεωρείται ότι έχει πλέον θεραπευτεί. Οι ασθενείς με σπονδυλολίσθηση πρέπει να παρακολουθούνται κάθε 4 με 6 μήνες με ακτινογραφίες σε όρθια θέση και προφίλ λήψη μέχρι την σκελετική ωρίμανση για την αξιολόγηση της εξέλιξης της ολίσθησης. Οι αθλητές έχουν χαμηλό κίνδυνο για επιδείνωση της σπονδυλολίσθησης. Ωστόσο, εάν η ολίσθηση ξεπεράσει το 50 %, ή εάν υπάρχουν νευρολογικά συμπτώματα ή επίμονο άλγος, ενδείκνυται χειρουργική σταθεροποίηση.

• Σύνδρομο κατάχρησης οπίσθιων στοιχείων

  

  Προκύπτει από επαναλαμβανόμενη έκταση και η περιστροφή της σπονδυλικής στήλης, είναι ένας συνδυασμός όρων που περιλαμβάνει μυς - τένοντιες μονάδες, συνδέσμους, αρθρώσεις και υμένες αρθρώσεων. Λέγεται, επίσης, υπερλορδωτική οσφυαλγία, μηχανική οσφυαλγία, ή μυϊκή οσφυαλγία. Μετά τη Σπονδυλόλυση, είναι η πιο κοινή αιτία του χαμηλού πόνου στην πλάτη σε έφηβους.

  Νέοι αθλητές με το σύνδρομο αυτό παρουσιάζουν συμπτώματα παρόμοια με αυτά της Σπονδυλόλυση. Ο πόνος σχετίζεται με την έκταση της σπονδυλικής στήλης και μερικές φορές με περιστροφή. Μπορεί να υπάρχει ευαισθησία των παρασπονδυλικών μυών, καθώς και εστιακή ευαισθησία πάνω από την κατώτερη οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, που γειτνιάζει με τη διάμεση γραμμή. Ο απεικονιστικός έλεγχος είναι συνήθως αρνητικός, αποκλείοντας Σπονδυλόλυση.

  Η θεραπεία περιλαμβάνει πάγο και μη στεροειδή αντί -φλεγμονώδη φάρμακα ( ΜΣΑΦ) για την ανακούφιση του πόνου και της φλεγμονής. Επιτρέπονται oι δραστηριότητες που δεν προκαλούν πόνο ενώ η έκταση της σπονδυλικής στήλης πρέπει να αποφεύγεται. Ένα πρόγραμμα άσκησης με έμφαση στην ενίσχυση των κοιλιακών, αντιλορδωτικές ασκήσεις και διατάσεις των οπίσθιων μηριαίων θα πρέπει να ξεκινά στο σπίτι ή υπό την καθοδήγηση ενός φυσικοθεραπευτή.

• Ιερολαγόνια άρθρωση

  

  Η Ιερολαγόνια άρθρωση διανέμει τις δυνάμεις μεταξύ του κορμού και των κάτω άκρων. Η άρθρωση αυτή μπορεί να είναι μια πηγή πόνου σε νεαρούς αθλητές, λόγω της υπερβολικής ή μειωμένης κίνησης εντός της άρθρωσης. Παθολογικές καταστάσεις της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης μπορεί να αλλάξουν τους μηχανισμούς της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, με αποτέλεσμα η Ιερολαγόνια άρθρωση να δέχεται αυξημένα φορτία. Φλεγμονή της Ιερολαγόνιας άρθρωσης μπορεί επίσης να οδηγήσει σε πόνο. Η φλεγμονή των αρθρώσεων μπορεί να προκύψει από μόλυνση, όπως το σύνδρομο Reiter, καθώς και από οροαρνητικές σπονδυλοαρθροπάθειες, όπως η νόσος του Crohn, η ψωριασική αρθρίτιδα και νεανική αγκυλωτική σπονδυλίτιδα. Μια άλλη αιτία του πόνου στις αρθρώσεις είναι ένα κάταγμα εκ κοπώσεως του ιερού.

  Αθλητές με πόνο των ιερολαγόνιων εμφανίζονται με πόνο κατά την έκταση που έχει ύπουλη έναρξη. Κατά την εξέταση, ο πόνος εντοπίζεται στην οσφυϊκή μοίρα ή στους γλουτούς με επέκταση στη σπονδυλική στήλη. Μπορούν να έχουν φτωχή πυελική σταθερότητα στη δοκιμασία Trendelenburg, καθώς και ένα θετικό τεστ FABER. Ψηλάφηση προκαλεί ευαισθησία πάνω από την πληγείσα ιερολαγόνια άρθρωση.

  Οι απλές ακτινογραφίες πρέπει να λαμβάνονται εάν τα συμπτώματα ήταν παρόντα για περισσότερο από 3 εβδομάδες. Σπινθηρογράφημα οστών μπορεί να δείξει ένα κάταγμα εκ κοπώσεως του ιερού. Η μαγνητική τομογραφία μπορεί να καθορίσει ακριβέστερα την ανατομική ανωμαλία. Αν λοίμωξη ή μια σπονδυλοαρθροπάθεια είναι ύποπτη, γενική αίματος, συμπεριλαμβανομένης της ΤΚΕ, C - αντιδρώσα πρωτεΐνη, ρευματοειδής παράγοντας, αντιπυρηνικά αντισώματα και HLA - B27 θα πρέπει να λαμβάνονται.

  Η θεραπεία περιλαμβάνει πάγο, μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, τροποποίηση της δραστηριότητας και φυσιοθεραπεία. Πάγος και τα ΜΣΑΦ θα βοηθήσουν να ανακουφιστεί από τον πόνο και τη φλεγμονή. Η δραστηριότητα θα πρέπει να περιορίζονται σε εκείνα τα οποία δεν προκαλούν πόνο. Αν υπάρχει κάταγμα εκ κοπώσεως του ιερού, τότε η βάδιση χωρίς φόρτιση είναι απαραίτητη έως ότου ο πόνος υποχωρήσει. Η χρήση κηδεμόνα μπορεί να βοηθήσει στην σταθεροποίηση της άρθρωσης. Η Φυσικοθεραπεία περιλαμβάνει πυελικές ασκήσεις σταθεροποίησης και του ισχίου και ασκήσεις ενδυνάμωσης του κοιλιακού τοιχώματος.

• Νόσος Scheuermann στην οσφυϊκή μοίρα

  

  Μπορεί να παρουσιαστεί σε αθλητές που συμμετέχουν σε αθλήματα που περιλαμβάνουν ταχεία κάμψη και έκταση, όπως καταδύσεις, κωπηλασία και ενόργανη γυμναστική. Αυτό οδηγεί σε κατάγματα της επιφυσιακής πλάκας των οσφυϊκών σπονδύλων, όζους του Schmorl και αποσπάσεις των αποφύσεων ορατές σε άπλες ακτίνες της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Νέοι αθλητές παρουσιάζουν χαμηλή οσφυαλγία και μια επίπεδη πλάτη (μειωμένη θωρακική κύφωση και οσφυϊκή λόρδωση ). Η θεραπεία περιλαμβάνει ένα πρόγραμμα φυσιοθεραπείας με διατάσεις ραχιαίων και ασκήσεις σταθεροποίησης του κορμού. Νάρθηκες με 15ο λόρδωση μπορεί να βοηθήσουν τους αθλητές να επιστρέψουν στα σπορ.

• Κάταγμα των οπίσθιων αποφύσεων του σπονδυλικού σώματος

  

  Οι δραστηριότητες που περιλαμβάνουν επαναλαμβανόμενες κινήσεις κάμψης και έκτασης της σπονδυλικής στήλης μπορεί να οδηγήσουν σε τραυματισμό της οπίσθιας ή πρόσθιας γωνίας του σπονδυλικού σώματος. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μετατόπιση οπισθίως μαζί με τον μεσοσπονδύλιο δίσκο.

  Συμβαίνουν πιο συχνά σε αθλήματα όπως η ρυθμική γυμναστική, η πάλη, το βόλεϊ και η άρση βαρών, Οι αθλητές παρουσιάζουν οσφυϊκό πόνο στην κάμψη της σπονδυλικής στήλης. Συνήθως δεν υπάρχουν συνοδό νευρολογικά συμπτώματα. Κατά την εξέταση, τόσο η κάμψη της σπονδυλικής στήλης όσο και η έκταση είναι περιορισμένη. Μπορεί να υπάρχει σπασμός των παρασπονδυλικών μυών. Η νευρολογική εξέταση είναι συνήθως φυσιολογική. Πλάγιες ακτινογραφίες της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης μπορεί να δείξουν ένα οστικό κομμάτι στο κανάλι. Η αξονική τομογραφία μπορεί να εντοπίσει καλύτερα το κάταγμα απόφυσης και των εκτοπισμένων κομματιών του οστού,τα οποία μπορεί να χαθούν στην μαγνητική τομογραφία (MRI).

  Η θεραπεία περιλαμβάνει ανάπαυση, θερμότητα, ΜΣΑΦ, και ενδεχομένως, μασάζ για την ανακούφιση του πόνου. Εάν υπάρχουν σημαντικά νευρολογικά ευρήματα που προκύπτουν από νευρική συμπίεση, το θραύσμα μπορεί να χρειαστεί να αφαιρεθεί χειρουργικά.

  

  Δισκοκήλη:

  Οξεία κήλη του πηκτοειδή πυρήνα δεν είναι συχνή σε νεαρούς αθλητές. Οι έφηβοι παρουσιάζουν πόνο στην πλάτη κατά την κάμψη του κορμού, που συνοδεύεται με μυϊκό σπασμό, σφιχτούς οπίσθιους μηριαίους και ενδεχομένως πόνο στους γλουτούς. Μια πιθανή επιπλοκή της κήλης δίσκου είναι το σύνδρομο της ιππουρίδας. Αυτό προκαλείται από τη συμπίεση των νεύρων στο κατώτερο τμήμα του σπονδυλικού σωλήνα και μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια του εντέρου και τη λειτουργία της ουροδόχου κύστης, καθώς και παράλυση των ποδιών. Η κατάσταση αυτή θεωρείται έκτακτης ανάγκης, διότι τα ελλείμματα μπορεί να είναι μόνιμα αν αφεθούν χωρίς θεραπεία. Κατά την εξέταση, υπάρχει μειωμένη συνήθως οσφυϊκή κίνηση, ιδιαίτερα σε κάμψη και ενδεχομένως μειωμένα αντανακλαστικά και δύναμη στην προσβεβλημένη πλευρά. Ωστόσο, η κατάσταση μπορεί να διαφέρει από ασθενη σε ασθενή. Ο πόνος μπορεί να είναι ήπιος έως μέτριος και μερικές φορές σοβαρος.

  Οι ακτινογραφίες πρέπει να λαμβάνονται για να αποκλείσει οστική βλάβη. Μελέτες με μαγνητική τομογραφία μπορεί να δείξουν την έκταση της κήλης και να δείξουν πίεση σε καποια νευρική ρίζα. Οι Μαγνητική τομογραφία λαμβάνεται συνήθως όταν τα συμπτώματα είναι προοδευτικά ή ανθεκτικά στη θεραπεία.

  Σχεδόν το 90 % των ασθενών βελτιώνεται με συντηρητική θεραπεία. Η Φυσικοθεραπεία θα πρέπει να αρχίσει για να βοηθήσει να ανακουφιστεί ο αθλητής από τον πόνο. Ο πόνος αντιμετωπίζεται με ΜΣΑΦ και περιστασιακά με κορτικοστεροειδή. Χειρουργική επέμβαση ενδείκνυται εάν παρουσιάζεται σύνδρομο ιππουρίδας ή υπάρχει νευρολογικό έλλειμμα που γίνεται προοδευτικό, ή εάν ο πόνος είναι ανθεκτικός σε συντηρητικές μορφές θεραπείας. Οι αθλητές με κήλη δίσκου μπορούν να επιστρέψουν στην δράση, όταν έχουν αποκτήσει πλήρες εύρος κίνησης χωρίς πόνο και πλήρη μυϊκή ισχύ.

• Άλλες αιτίες της οσφυαλγίας

  

  Τραυματισμός δεν είναι η μόνη αιτία της οσφυαλγίας σε νέους αθλητές. Η λοίμωξη ( δισκίτιδα ή οστεομυελίτιδα ), η φλεγμονή ( ορροαρνητικές σπονδυλοαρθροπάθειες ) και οι όγκοι ( π.χ., οστεοειδές οστέωμα, οστεοβλάστωμα, κύστεις των οστών, Ewing σάρκωμα) μπορεί επίσης να προκαλέσουν πόνο στην πλάτη, όπως επίσης και παθήσεις των κοιλιακών σπλάχνων, όπως η πυελονεφρίτιδα. Συστηματικά συμπτώματα όπως πυρετός, πόνος κατά τη διάρκεια της νύχτας, απώλεια βάρους και αδιαθεσία είναι κόκκινες σημαίες και θα πρέπει να αποτελούν αντικείμενο περαιτέρω έρευνας.

  Πρόληψη

  Παρά το γεγονός ότι οι τραυματισμοί είναι μέρος του αθλητισμού, υπάρχουν τρόποι να μειωθεί ο κίνδυνος τραυματισμού σε νεαρούς αθλητές. Αναγνωρίζοντας τους παράγοντες κινδύνου είναι ένα βασικό στοιχείο για τη μείωση των τραυματισμών. Πριν από την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου, η αξιολόγηση μπορεί να εντοπίσει ορισμένους παράγοντες κινδύνου, όπως τα προηγούμενα τραύματα που δεν έχουν πλήρως αποκατασταθεί ή αδυναμίες μυών ή ακαμψία. Επιπλέον, οι αθλητές θα πρέπει να αρχίσουν πρόγραμμα ασκήσεων για ενδυνάμωση καθώς και σωστή παρακολούθηση της γενικής τους κατάστασης και της υγείας τους αρκετές εβδομάδες πριν από την έναρξη της σεζόν. Η αύξηση στη συχνότητα και στην ένταση της προπόνησης θα πρέπει να είναι σταδιακή για να επιτρέψει την ασφαλή προσαρμογή στις απαιτήσεις του αθλήματος.

  Βασικές ασκήσεις ενδυνάμωσης είναι μέρος της αποκατάστασης για τους τραυματισμούς, αλλά μπορεί επίσης να ενσωματωθούν σε προγράμματα προετοιμασίας για την πρόληψη των τραυματισμών.

  Η σωστή τεχνική θα πρέπει να τονιστεί. Για όλους τους αθλητές η σωστή στάση του σώματος για να περιοριστεί το ποσό της λόρδωσης της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη τραυματισμών στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Σε αθλήματα που απαιτούν ανύψωση, όπως ζευγάρια στο πατινάζ και στο χορό, οι αθλητές πρέπει να εκπαιδευτούν σε κατάλληλες τεχνικές ανύψωσης προκειμένου να αποφευχθούν τραυματισμοί στην μέση.

  

  Σε ομαδικά αθλήματα, μπορεί να υπάρχουν μεγάλες διαφορές ως προς το μέγεθος και τις σχετικές δυνάμεις των συμμετεχόντων σε κάθε ομάδα. προσπάθειες θα πρέπει να γίνουν ώστε να ταιριάζουν οι συμμετέχοντες αθλητές σε μέγεθος και δύναμη για την πρόληψη τραυματισμών από την επαφή.

  Μια άλλη σημαντική πτυχή της πρόληψης είναι η αναγνώριση ότι ο πόνος στην πλάτη, δεν είναι μέρος του αθλήματος. Η αύξηση των παραπόνων του πόνου από τον αθλητή, ιδιαίτερα αν συνδυάζεται με τη δραστηριότητα, θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη για να αντιμετωπιστούν εγκαίρως και για να αποφύγετε σημαντικές βλάβες.

• Επιστροφή στο άθλημα μετά τον τραυματισμό - Κατευθυντήριες οδηγίες

  Όταν ένας τραυματισμένος αθλητής επιστρέφει στους αγωνιστικούς χώρους, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι συστάσεις από το θεράποντα ιατρό. Αυτές έχουν να κάνουν με τη διάγνωση, το άθλημα ή δραστηριότητα, την ηλικία και την σκελετική ωρίμανση του παιδιού. Ρόλο επίσης παίζει και το ποσό της συνεργασίας του αθλητή με τους γονείς και τους προπονητές, επιτρέποντας τροποποιήσεις στη δραστηριότητα κατά τη διάρκεια θεραπείας.

  Σε γενικές γραμμές, η σχετική ανάπαυση ενδείκνυται για να επιτρέψει την επούλωση. Οι δραστηριότητες που προκαλούν πόνο θα πρέπει να αποφεύγονται μέχρις ότου ο ασθενής είναι χωρίς πόνο. Οι περισσότεροι αθλητές έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν το άθλημα με τροποποιήσεις της δραστηριότητας. Μόλις ο αθλητής έχει πετύχει πλήρες εύρος κίνησης με όλες τις δραστηριότητες χωρίς πόνο και έχει αποκτήσει κανονική δύναμη, αυτός ή αυτή μπορεί να επιστρέψει στην πλήρη συμμετοχή του αθλητισμού.